နိစၥဓူ၀ထဲက အပိုင္းအစေတြ

အိမ္ဆိုတာဘာလဲလို႕ ေမးရေလာက္ေအာင္ အိမ္မျမဲခဲ့တာ......မိသားစုနဲ႕ အျမဲေ၀းကြာေစတာက ၁၆ ႏွစ္က စ ခဲ့သ လို ခုထိလည္းေ၀းေနေသးတာ....မိသားစု နဲ႕အတူ အမိေျမကိုခြဲခြာလို႕ အလုပ္ရတဲ့ေဒသမွာေတာင္ အိမ္မွာမေနရ ပဲ ခရီးေတြပဲ သြားေနရတတ္တာ...ေျခေထာက္မွာ ေဗြ ပါလားလို႕ေမးယူရေလာက္ေအာင္ အိမ္ဆိုတာကို မကပ္ႏိုင္ခဲ့ တာဟာ ကံတရားေၾကာင့္လို႕ဆိုရမေလာက္ အိမ္မျမဲသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိစၥဓူ၀ေတြကလညး္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု.......


၂၄ နာရီသာရွိတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ အခ်ိန္နာရီတိုင္းမွာ ေနေရာင္ျခည္နုနုေလး ျဖာဆင္းက်လာတဲ့ နံနက္ခင္းဟာ တစ္ေန႕တစ္ခါသာ ရွိတတ္ေပမယ့္ မတူညီရဲ႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ိန္မညီမွ်မႈေတြေၾကာင့္ ေနထြက္တာ ၂ခါျမင္ဖူးသလို ေန႕ရက္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးဖူးပါရဲ႕....

အခ်ိန္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးဖူး သလို ၂၄ နာရီထက္ပိုတဲ့ ေန႕ရက္ေတြမွာလညး္ အသက္ရွင္ေနဖူးတယ္ ။ လက္ရွိႏိုင္ငံ ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ ညေတြမွာ အိပ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ရေတာ့ အေျခခ်တဲ့ ကႏၱာရ ကိုျပန္ေရာက္ခ်ိန္ေတြမွာ ေနနဲ႕ည မွားလို႕ ညအိပ္ခ်ိန္ေတြဟာလည္း နိစၥဓူ၀ထဲက လြဲေခ်ာ္မႈေလးေတြ......

ကာလာမ်ိဳးစံု ဘာသာမ်ိဳးစံု ၾကားမွာ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ ေန႕တဓူ၀ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ အျမဲတမ္း လွပ မေနသလို...

ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ တင္းၾကပ္လြန္းတဲ့ ဥပေဒေဘာင္ေတြၾကားမွာ ၀င္ခြင့္တန္းစီေစာင့္ရတဲ့ ေလဆိပ္တိုင္းမွာလည္း မလွပခဲ့ပါဘူး ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အနီေရာင္ စာအုပ္ေလးကို ဟိုတျပန္ ဒီတျပန္ ဟို လွန္ဒီလွန္ လုုပ္ျပီးတာေတာင္ နိုင္ငံကုတ္မသိလို႕ ကိုယ့္က်မွ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆုိင္းရမႈေတြဟာလည္း နိစၥဓူ၀ထဲက အံေခ်ာ္မႈေလးေတြ.............


ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္းေရွ႕တိုးမိ ဆိုတဲ့သီခ်င္ေလးလို မလုုပ္သင့္ပဲလုပ္ေနမိတဲ့ အမွားေတြအတြက္လညး္ သိသိၾကီးနဲ႕ ခ်ိဳျမိန္စြာ ဆက္လက္စားသံုးေနမိေသးတယ္ ။ ျဖတ္လို႕မရတဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြအတြက္ ဘယ္လုိရက္ စက္မႈေတြကို ေမြးျမဴလုိ႕ ဘယ္လိုမ်ား အဆံုးသတ္ရပါ့မလဲ ဆိုတဲ့ ရိႈက္သံေရာတဲ့ အေတြးေလးေတြကုိ ရင္နင့္စြာ ပဲ အေျဖရွာေနတယ္ ဆိုတာမ်ား သူသိရင္ ဒႆလို မိန္းမ လို႕မ်ား ထင္ေနမလား ဆိုတဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ အေတြးေတြ ကို ရင္မွာပိုက္ရင္း ကုန္ဆံုးေနတဲ့ ၀ိုးတ၀ါးေန႕ရက္ေတြကလည္း ဒုနဲ႕ေဒး.......


ကိုယ္ကက်ဴးရင္ ကိုယ့္ဒူးေတာင္ မယံုရတဲ့ လူေလာကၾကီးမွာ စိတၱေ၀ဒနာရွင္တစ္ေယာက္လို အခ်စ္စစ္ကိုရွာေဖြ ေနမိသလို ...အစြဲအလမ္းၾကီးတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ညဥ္ေၾကာင့္ပဲ အိမ္ေထာင္က်ကံမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ေဗဒင္ဆရာတိုင္း ရဲ႕ေဟာခ်က္ေတြက ရင္ထဲမွာ သံမႈိရိုက္ခတ္ထားေလေတာ့ သူ႕ကုိမ်ား ယူလိုက္မိရင္ ငါကံမေကာင္းေတာ့ ့မွာလား ဆိုျပီး စြန္႕လႊတ္မယ္ ၾကံမိျပန္တိုင္းလည္း အဲလုိစြန္႕လႊတ္ျပီးေနာက္တစ္ေယာက္ကို ကုိေရြးမိတာေၾကာင့္ က ံမေကာင္းမႈကိုဖန္တီးမိတာလားဆိုတဲ့ စိတၱစ အေတြးေတြနဲ႕ ႏႈတ္မရတဲ့ အစြဲအလမ္းၾကီးမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကုိ ေရြးခ်ယ္မယ္ ၾကံတိုင္းလည္း စိတၱေတြက ၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္လို႕ ေတြေ၀ခဲ့ရတဲ့ နိစၥ ဓူ၀ေတြေန႕ရက္ေတြကလည္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ရွိေနျပန္ေသးတယ္ ။


မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္း ၊ မေပါင္းလည္းခက္ေပါင္းလည္းခက္ ဆိုတဲ့ စကားပံုထဲကနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ.... တို႕မ်ားက်ေတာ့.......မရွိမျဖစ္တဲ့ အဲဒီေငြေၾကးဆိုတာေတြက လူေတြကိုခုိင္းေစတတ္ေတာ့ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းဆိုသလို ..........သိပ္ရွိလြန္းတဲ့သူေတြက လညး္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမရွိတဲ့ မွားယြင္းစြာ သံုးျဖဳန္းမႈေတြေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္ၾကရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကလည္း ျမင္ၾကားေနရတဲ့ မရိုးႏိုင္တဲ့ နိစၥဓူ၀ဆိုရင္လည္း မမွားျပန္ပါဘူး

မရွိလို႕ မလွဴ ၊ မလွဴလို႕ မရွိ ဆိုတဲ့ စကားေတာ့ ၾကားဖူးမိပါရဲ႕ ။ ဒီလိုပါပဲ အဓိက က အဓိကပါပဲဆိုသလိုမ်ိဳး ေငြမရွိ ွိေတာ့ မ်က္မွာငယ္ၾကတယ္..မိသားစုေတြနဲ႕ ခြဲခြာၾကလို႕ တရပ္တေက်းမွာ ေငြရွာေနၾကရတယ္။ မရွိလို႕မလွဴ ဆို ိတာထက္ မိသားစု အဆင္ေျပဖို႕ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားမႈေတြ အသာ ထား လို႕ ဒီေငြကိုပဲရေအာင္ ၾကိဳးစားရွာေနၾကရတဲ့ ဘ၀တူ မိတ္ေဆြေတြကိုလညး္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕...

အမိေျမနဲ႕ေ၀းရလို႕ ေရေျမကိုလြမ္း နိုင္ငံကုိလည္းလြမ္းတယ္ ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသလို ဘန္ေကာက္ဆိုတဲ့ ဖလိုက္ရတိုင္းလညး္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရဖူးတယ္ ။ အမိေျမကိုေက်ာ္ျဖတ္လို႕ အမိႏိုင္ငံနဲ႕ကပ္လွ်က္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေနတတ္ရင္ေပ်ာ္စရာၾကီးပါဆိုသလို နီးနီးေလးမွာ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ အမိေျမရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးကလည္း ဘန္ေကာက္ရဲ႕နားရက္ေတြကို အဓိပၸယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းေစခဲ့တဲ့ နိစၥဓူ၀ထဲက ေပ်ာ္စရာ အပိုင္းအစေလးေတြေပါ့


၂၅ ထပ္ေျမာက္ကေန ၾကည့္ရတဲ့ ကေနဒါရဲ႕ ညအလွက သိပ္ကိုလွပခဲ့တာပါ ။ မိုးထိျမင့္တဲ့ အျပိဳင္အဆိုင္ အေဆာက္အဦးေတြၾကားမွာ ထိန္ထိန္ျငီးေနတဲ့ မီးလံုးေတြကလည္း ကေနဒါရဲ႕အလွကို ပိုမိုလို႕၀င့္ၾကြားခဲ့တယ္ ေပါ့ ။ ညရႈခင္းေတြၾကားထဲက ေရလႈိင္းေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္သံကုိ မၾကားပါပဲ ခံစားေနရတယ္ မၾကည့္ပါပဲ ျမင္ေနရ သလို မနီးမေ၀းေလးမွာ မံႈပ်ပ်နဲ႕လွေနေလရဲ႕ေလ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ရထားေလးတစ္စီးေၾကာင့္ ညရဲ႕အလွဟာ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႕ အသက္၀င္ေနခဲ့ေသးတယ္ ။ ျပတင္းနေဘးမွာ ေက်ာ မွီထိုင္လုိ႕ ဟိုးအေ၀းကို ေငးရင္းေတြးေနတဲ့ က်ြန္မရဲ႕ အေတြးေတြက ဘယ္လိုမွ ယွဥ္မရတဲ့ ရန္ကုန္ညကို ပဲ လြမ္းဆြတ္ေနပါတယ္ေျပာရင္ ယံုႏိုင္ၾကပါ့မလား ။ အဲဒီလို အေတြးထဲက နိစၥဓူ၀ေတြက ေရတြက္လို႕မကုန္ရွိခဲ့ ျပန္ေသးတယ္ ။


အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ ႏႈတ္ဆက္မယ္ၾကံတိုင္း ေတြ႕ရတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြက ျမန္မာမေလးေတြ မဟုတ္သလို အနားယူေတာ့မယ္ဆိုျပီး နားေထာင္လုိက္တဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းေတြဟာလည္း အဂၤလိပ္ေကာ္ပီ သံစဥ္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းတပါးသားေတြရဲ႕ မူရင္းသီခ်င္းေတြကို လိုက္ဆိုေနမႈေတြဟာလည္း ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ အေနရ ခက္ေနတဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ နိစၥဓူ၀ေန႕ရက္ေတြကို စိတ္ပ်က္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာလညး္ အၾကိမ္ၾကိမ္.......


နားရက္မ်ားလို႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ ကြ်န္မကုိ လမ္းျပေပးတဲ့ ႏွင္းနဲ႕မာယာ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာ သူငယ္ခ်င္းမေလး ေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ ေလာကထဲကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၀င္ေရာက္မိခဲ့ေပမယ့္ ပါရမီ မရွိတဲ့ စာအေရးအသားေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရလို႕ စိတ္ပ်က္ခဲ့ရသလို ...သူမ်ားေတြ ဘေလာ့ခ္လို သြားလည္တိုင္း ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အေရး အသားေကာင္းတဲ့ စာမူေလးေတြေၾကာင့္လည္း အားငယ္ခဲ့ဘူးပါတယ္ ။ “ငါက စာေပဘက္မွာ ပါရမီ မပါလို႕ပါ
လူတိုင္းစာေရးတတ္ေနရင္ အားလံုး ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္“ လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကံဖန္ျပီး အားေပးခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြကလည္း နိစၥဓူ၀ေတြထဲက ဟိုတစ ဒီတစ...............


ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့ စကားဟာ က်ြန္မအတြက္မ်ားလားလို႕ ေတြးေနမိတတ္တဲ့ ေယာင္ခ်ာ ခ်ာ ေန႕ရက္ေတြမွာလည္း ေမေမနဲ႕ေဖေဖ့ကိုလြမ္းေနရတဲ့ အလြမ္းေန႕ လ ေတြကသိပ္ကိုရွည္လြန္းေနေတာ့ ဘယ္ဘ၀က ကံေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႕ ရိုးမယ္ဖြဲ႕မိမတတ္ကို ရူးသြပ္စြာ အေမနဲ႕ရြာကိုလြမ္းေနတာက နိစၥဓူ၀ေတြထဲ က အဆိုးရြားဆံုး အပိုင္းအစေတြေပါ့ ။

နိစၥဓူ၀ထဲမွာ ဆုတစ္ခုေတာင္းပါ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႕အတူ ဘ၀ ကုိေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းရပါလို ၏ လို႕ ေယာင္ယမ္းလို႕ တမ္းတလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕.............

.........................................................................................................

ႏွင္းေရ ေက်နပ္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕ ။ ခုမွ ေၾကြးဆပ္ရလုိ႕ ေဆာရီးပါေနာ္ ။ နိစၥဓူ၀ထဲ က အပိုင္းအစ တစ္ခ်ိဳ႕ကို အဆင္ေျပသလိုပဲ ေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္ ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သူငယ္ခ်င္းေရ.......

..........................................................................................................

မာလီ

၁၉၉၂ခုႏွစ္မွာ မာလ ီဆိုတဲ့သူ႕မ ကိုေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္ ။ သူဟာ Haiti သူ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ ။ မာလီတို႕ မိသားစုက ဆင္းရဲပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မာလီတို႕မိသားစုေလးက စည္းစည္းရံုးရံုးနဲ႕ ခ်စ္စရာ ဘ၀ေလးေတာ့ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ေပါ့ ။ သူမမွာ အမတစ္ေယာက္နဲ႕ ညီမ တစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္ ။ မာလီ ရဲ႕နာမည္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ “စိမ္းလန္းစိုစြတ္ေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေလး “လုိ႕ မည္တြင္ပါတယ္တဲ့ ။ ေအးခ်မ္းမယ့္ မာလီေလးေပါ့ေနာ္...။ သူမ ရဲ႕ဘ၀ေလး ေအးခ်မ္းဖို႕အတြက္ ရည္ရြယ္တယ္ လို႕ထင္မိပါတယ္ ။

မာလီေလးဟာ တျခားကေလးေတြလို ပံုမွန္အေနအထားအတိုင္းပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္ ။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ အရပ္အေမာင္း ကစလို႕ အားလံုး ပံုမွန္ဆိုပါေတာ့ ။ ထူးျခားတာက မာလီေလးရဲ႕ ၅ႏွစ္ နဲ႕ ၈ႏွစ္ၾကား ကာလေတြ ပါပဲ ။ သူ႕မရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခုကို ခံစားမိပါတယ္တဲ့ ။ အထူးသျဖင့္ ႏွာေခါင္းရိုး တေလွ်ာက္ပါတဲ့ ။ မာလီေလးဟာ သူမရဲ႕ေန႕စဥ္ျဖတ္သန္းရတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို ပံုမွန္အတိုင္း ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္ ။ မာလီေလး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေယာင္သလိုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီ အသားစိုင္လိုလိုေလးဟာ တစ္ေန႕တျခား ၾကီးထြားလာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ ။
ပံုမွာ ျမင္ေတြ႕တဲ့အတိုင္းပါပဲ ။ သူမရဲ႕ ညာဘက္ ပါးျပင္တစ္ျခမ္းမွာ အသားစိုင္လိုလို ေယာင္ယမ္းေနပါတယ္ ။ ဒီအဖုေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဆ ထပ္တိုးလို႕ ၾကီးထြားလာခဲ့ျပန္ပါတယ္ ။ မာလီရဲ႕ အခုလို အေျခအေနဟာ သူမကို အရွက္ရေစခဲ့တာအေသအခ်ာ ေပါ့ ။ သူမရဲ႕ ဒီလိုအေျခအေနေတြက သူမကို လူေတြနဲ႕ေ၀းရာကို တြန္းပို႕လိုက္တာနဲ႕ အတူတူပါပဲ ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မာလီေလးဟာ လူ ေတြကို ေရွာင္တတ္လာတယ္ ။ သူကေလးရွက္တတ္ေနျပီေလ ။ ဒီလိုနဲ႕ မာလီ ဟာ အိမ္မွာပဲ အေနမ်ားခဲ့ပါတယ္ ။ ဆင္းရဲ႕လွတဲ့ မာလီတို႕မိသားစုေလးက မာလီကို ဘာလုုပ္ေပးရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ တဲ့..။

မာလီ ၁၄ ႏွစ္ ျပည့္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကီးမားလွတဲ့ အသားပိုေတြဟာ မာလီရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုး ဖံုးအုပ္လု နီးပါး ျဖစ္လာပါတယ္ ။ ဆိုးရြားလွတဲ့ အသားပို ေရာဂါကို မာလီေလး ခံစားေနရပါျပီ ။ ၁၆ ေပါင္ရွိတဲ့ အသားပို ေတြဟာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ဖံုးအုပ္ေတာ့မွာပါ ။ ဒီအသားပိုေတြေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္နဲ႕ ပါးစပ္ တ၀ိုုက္ကို အဓိက ထိခိုက္ေစပါတယ္ ။ တျဖည္းျဖည္းၾကီးမာလာတဲ့ ဆဲလ္ ေတြေၾကာင့္ ႏွာေခါင္း လမ္းေၾကာင္း ဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာပါတယ္ ။ အသက္ရႈဖို႕ သိပ္ခက္ခဲေနတဲ့ မာလီေလးဟာ တစ္ခုခုစားဖို႕ကို လည္း မနည္း ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္ ။ လမ္းေၾကာင္းေတြဟာ သိပ္ကိုက်ဥ္းေျမာင္း ေနျပီေလ ။


ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဒီအသားပိုေရာဂါဟာ အသားေတ ြပိုထြက္ၾကီးမားလာျခင္း တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး တဲ့ ။ ခႏၵာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အရိုးေတြကို ထိခုိက္ေစမယ့္အျပင္ ခြဲစိတ္မႈ မခံယူဘူးဆိုရင္ ....မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္း မရေတာ့ ဖို႕ေတာင္ ေသခ်ာေနပါျပီတဲ့ ။ အခု ဆုိရင္ မာလီေလးရဲ႕ ႏွာေခါင္းရိုးၾကီးထြားမႈဟာ ၁၆ ေပါင္ ရွိတဲ့ အစိုင္အခဲ တစ္ခုအျဖစ္ တည္ရွိေနပါျပီ ။
၁၄ ႏွစ္သမီး မာလီ ရဲ႕ အေျခအေနပါ ။ မထင္မွတ္တဲ့ သတင္းတစ္ခုဟာ မာလီကိုကံေကာငး္ေစခဲ့့ပါတယ္ ။ Jackson Memorial Foundation ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ တစ္ခုမွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္နွာအသား ပိုတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ကုသႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိျပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ မာလီဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကေလး မ်ားရန္ပုံေငြ အဖြဲ႕ရ႕ဲ လူနာတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကုသမႈခံယူခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။

မာလီရဲ႕ ေရာဂါက polyostotic fibrous dysplasia ပါတဲ့ ။ တိက်စြာ ဘာသာမျပန္ႏိုင္ေပမယ့္ အမွ်င္ေတြပါ၀င္ တဲ့ အသားစိုင္ေတြပံုမွန္မဟုတ္ပဲ ၾကီးထြားလာမႈ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးပါ ။ အဲဒီေရာဂါဟာ ခႏၵာကိုယ္က အရိုးေတြနဲ႕ တစ္ရွဴးေတြ ဆဲလ္ေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးပါ ။ အရိုးေတြနဲ႕တစ္ရ်ဴးေတြရဲ႕ ၾကီးထြားဖြဲ႕ျဖိဳးလာမႈေၾကာင့္ ရုပ္ပ်က္ျခင္း အျဖစ္သို႕ေရာက္ရွိသြားတာပါ ။

မာလီ ရဲ႕အေျခအေနဟာ ခြဲစိတ္မႈ အျမန္ဆံုးခံယူသင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ လယ္ပိုင္းမွာ ပထမဆံုးခြဲစိတ္မႈကို စတင္ခဲ့တယ္လို႕သိရပါတယ္ ။ ၁၇ နာရီၾကာ ခြဲစိတ္မႈဟာ ေဒၚလာ $၄၀၀,၀၀၀ ကုန္က်ခဲ့ပါ တယ္ ။ International Kids Foundation( I.K.F ) လို႕ေခၚတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကေလးမ်ားရန္ပံုေငြအဖြဲ႕ရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး ။ ဒီအဖြဲ႕အစည္းဟာ Florida ႏိုင္ငံရဲ႕ Miami Jackson Memorial Medical Center ျဖစ္တဲ့ မီယာမီ တကၠသိုလ္ က Holtz လို႕ေခၚတဲ့ ကေလးေဆးရံုမွာ ခြဲစိတ္ခဲ့တာပါ ။

မာလီရဲ႕၁၇ နာရီၾကာ ခြဲစိတ္မႈက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ခြဲစိတ္မႈ တစ္ရပ္ပါ ။ ေတာ္ရံုဆရာ၀န္ေတြ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သိပ္ကိုၾကာျမင့္ ျပီး စြန္႕စားထက္ျမက္တဲ့ဆရာ၀န္မ်ိဳးမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္လို႕ျမင္မိပါတယ္ ။ မာလီရဲ႕ ခြဲစိတ္မႈတေလွ်ာက္ မွာဆရာ၀န္ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနၾကပါတယ္ ။ မာလီရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕အတူ အေဒၚျဖစ္သူ ၂ ေယာက္က မနားတမ္း ဆုေတာင္းေပးေနၾကပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ Haiti ႏိုင္ငံက Haitian ေတြ အားလံုးမာလီ့ အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေန ၾကပါတယ္ ။

မာလီရဲ႕ခြဲစိတ္မႈေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္ ။ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ အသားပိုေတြနဲ႕အတူ မာလီစြန္႕လႊတ္လိုက္ရ တာက ေမးရိုးနဲ႕အတူ အားလံုးေသာ သြားေတြပါ ။ ႏွာေခါင္းရိုးလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါေသးတယ္တဲ့ ။ တိုက္တယ္နီယမ္ ေတြနဲ႕ မာလီရဲ႕ေမးရိုးကို အစားထိုးကုသ ခဲ့တာပါ ။ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက မာလီဟာ ပါးစပ္ပိတ္လို႕မရပါ ဘူး ။ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားလြန္းလို႕ မာလီရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျပန္လည္တည့္မတ္ဖို႕ မနဲ ၾကိဳးစားဆြဲယူခဲ့ရပါတယ္တဲ့ ။ ႏွာရိုးမရွိေတာ့တဲ့ ႏွာေခါင္းကိုလည္း ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္ ။ အခုလက္ရွိအေျခအေနမွာ မာလီဟာ အသားပိုေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အက်ဥ္းတန္လြန္းျပီး ရွည္လွ်ားလွတဲ့ ခ်ဳပ္ ရိုးရွည္နဲ႕အတူ ပိတ္လို႕မရတဲ့ ပါးစပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ မာလီ အျဖစ္ေရာက္ရွိသြားပါျပီ ။

အဓိကခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မာလီ့ရဲ႕ အသားပိုေတြဟာ ထပ္ျပီးၾကီးထြားလာစရာ အေၾကာငး္ မရွိေတာ့ပါဘူးလို႕ ဆိုခဲ့ပါတယ္ ။ ထို႕အတူပဲ ဆရာ၀န္မ်ားရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္အရ မာလီ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာအေနအထား ကစလို႕ ပံုမွန္ေနသားတက်နီးပါးျပန္ျဖစ္ဖို႕ အျခား ခြဲစိတ္မႈ ၅ ခု ထပ္မံ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ ဘာမွာေတာ့ မာလီဟာ ဆရာ၀န္မ်ားရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ Haiti ျမိဳ႕ကသူမရဲ႕ေနရပ္ျဖစ္တဲ့ Port-au-Prince ကို ျပန္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဂ်ြန္လမွာေတာ့ I.K.F အဖြဲ႕က သတၱမေျမာက္ ခြဲစိတ္မႈအျဖစ္ မာလီဟာ အေမရိကန္ကို ထပ္မံ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ခါခြဲစိတ္မႈမွာေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္ေပၚက မလိုလားအပ္တဲ့ အမာရြတ္ေတြနဲ႕အတူ မ်က္ႏွာျပင္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ခြဲစိတ္မႈေတြျပဳလုပ္သြားမွာျဖစ္တယ္လို႕သိရပါတယ္ ။ I.K.F အဖြဲ႕ကလညး္ မာလီ ရဲ႕ခြဲစိတ္မႈအတြက္ ရန္ပံုေငြအင္အားကိုထပ္မံ ျဖည့္ဆည္းေပးသြားမယ္လို႕လည္း သိရပါတယ္ ။ Haitian ေတြရဲ႕ non-profit အဖြဲ႕တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Good Samaritan ကလညး္ မာလီအတြက္ သြားလာေရး စရိတ္ေတြ လွဴဒါန္းခဲ့ၾက ္ သလို ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ ပါရဂူေတြက သူတို႕ရဲ႕ပညာနဲ႕အခ်ိန္ယူလွဴဒါန္းေပးခဲ့ၾကပါတယ္ ။

ဒါကေတာ့ေနာက္ဆံုးၾကားခဲ့ရတဲ့ မာလီရဲ႕ ခံစားမႈ တစ္ခ်ိဳ႕တ၀က္ပါ.....................................

ကႊ်န္မရဲ႕ ဒီေရာဂါအေျခအေနေၾကာင့္ ကႊ်န္မ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ ေတြ႕ရေတာ့ ကႊ်န္မကို ေတာ္ေတာ္နာက်င္ ေစခဲ့ပါတယ္ ။ ကႊ်န္မမိသားစု ကလညး္ ၀မ္းနည္းရသလုိ ကႊ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္ကို နာက်င္ခံစားခဲ့ရပါ တယ္ ။ က်ြန္မ နာက်င္ေပမယ့္ ခြဲစိတ္မႈေတြကို မေၾကာက္ပါဘူး ။ အခုကြ်န္မသြားရမယ္ ့ခရီးဟာ မဆံုးေသးပါဘူး က်ြန္မ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ မေနခ်င္ပါဘူး ။ ကြ်န္မအိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္တယ္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဆက္ လက္ရွင္သန္သြားခ်င္တယ္ ။ တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ေယာက်ၤားေလးေပါ့ အခုေတာ့ ကြ်န္မကို ၾကဳိက္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွမရွိေသးပါဘူးတဲ့ ။

မာလီရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ေလးပါ ။ သူမဟာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ အားငယ္ေနပါတယ္ ။ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္မျဖစ္ေသးတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာအေျခအေနေၾကာင့္ အျပင္ကို သိပ္ထြက္ခဲပါတယ္ ။ တစ္ခါတေလေတာ့ မာလီဟာ မွန္ေရွ႕မွာ အလွျပင္ေနတတ္ပါတယ္ ။

မာလီက ေျပာပါတယ္ ။ လူေတြက ကြ်န္မကိုျမင္ရင္ ေၾကာက္ၾကပါတယ္ ။ တစ္ခါက ကြ်န္မကိုျမင္ျပီး ေၾကာက္လို႕ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကိုမွတ္မိေနပါ တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ ေဒါက္တာကို ယံုပါတယ္တဲ့ ။

အခုလတ္တေလာ အေျခအေနကေတာ့ မာလီဟာ သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတိုင္း ငိုပါတယ္ ။ မာလီရဲ႕ ဆရာ၀န္ဟာ မာလီနဲ႕အတူ ပန္းျခံေတြကို တစ္ခါတေလ သြားတတ္ပါတယ္ ။ မာလီဟာ စကားေတာ့ မေျပာႏိုင္ ေသးပါဘူး ။ သြားေတြ မရွိေသးတာေၾကာင့္ထင္ပါတယ္ ။ စကားေျပာရင္ တရွဲရွဲနဲ႕ မပီသပါဘူး ။ မနဲနားေထာင္ ရင္ေတာ့ ၀ိုးတ၀ါးေလာက္ေတာ့ ၾကားရပါတယ္ ။ လတ္တေလာ မာလီရဲ႕ အေျခအေနပါ ။

အခုဆိုရင္ မာလီဟာ သိပ္ကို ရင္ခုန္ေနပါတယ္ ။ သူမရဲ႕ ခြဲစိတ္မႈက ေအာက္တိုဘာဆို စပါျပီ ။ အဲဒီခြဲစိတ္မႈ ျပီးသြားရင္ေတာ့ မာလီဟာ အစားအစာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမ်ိဳခ် ႏိုင္မွာျဖစ္ျပီး စကားလညး္ ျပန္ေျပာႏိုင္ ေတာ့ မွာပါတဲ့ ။ မာလီဟာ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာအသစ္ကို ျမင္ခ်င္ေနပါျပီတဲ့ ေလ ။ံု


မာလီရဲ႕ေနာက္ဆံုးခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္ ။ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားျပီဆိုရင္ ေတာ့ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အနာဂတ္အိပ္မက္ေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ြန္မလည္း မာလီနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရင္ခုန္ရင္း ေနာက္ဆုံုးရလဒ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္ ။ မာလီရဲ႕ နာမည္ေလးလို စိမ္းလန္းစိုစြတ္ေနတဲ့ မာလီေလး ျဖစ္ပါေစ ညီမေရ.............

..............................................................................
ကနဒါမွာ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ မာလီရဲ႕ ဘ၀ အေျခအေန နဲ႕ သူမရဲ႕ ေရာဂါအေၾကာင္းပါ ။ တစ္စံုတရာ မွားယြင္းမႈ ရွိခဲ့ရင္ သမီးပ်ိဳရဲ႕ ခ်ြတ္ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း..........................
............................................................................

သစၥာ

အခ်စ္တဲ့လား
မင္းရဲ႕သစၥာတရား
ငါ ဟားတိုက္လို႔ ရယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ငိုသံေတြပဲ...
လည္ေခ်ာင္း၀မွာ လွ်ံတက္လာတယ္...။

ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတဲ့
မင္းနာမည္ကို
ငါ ဟ,ဟ ေတာင္ မ႐ြတ္ရဲေတာ့ဘူး
မင္းကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ႏွလံုးသား
ပါးစပ္ကေနအျပင္ကိုခုန္ထြက္သြားျပီး
ကြဲသြားမွာေၾကာက္လို႔....။

ငါ့ထြက္သက္၀င္သက္တိုင္းမွာ
မင္းနာမည္...
အိပ္မက္တိုင္းမွာ
မင္းအေၾကာင္း...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔
စေတးခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ...

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ
မင္းသူနဲ႔...
ခ်စ္စကားေျပာေနတယ္။

မင္းရဲ႕သစၥာတရား..
ငါ ဟားတိုက္လို႔ရယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ငိုသံေတြပဲ..
လည္ေခ်ာင္း၀မွာ လွ်ံတက္လာတယ္...။

......................................................................
ဒါကေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္ပါ။
.....................................................................

အခ်စ္ ၀ဋ္ေၾကြး
*......*......*......*......*

ေလာကႀကီးရဲ႕ မတရားပုံမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါျပန္စားျပီး အသက္႐ွင္ေနရတယ္။

ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္က
လူသားေတြအတြက္ မီးကိုခိုးယူေပးလို႔တဲ့...
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အသည္းကိုေဖာက္ထုတ္စားေသာက္ခံရ...
အဲဒီေ၀ဒနာျပင္းျပင္းကိုအသစ္သစ္ထပ္ခံရဖို႔ ...
သူ႔အသည္းဟာ ညမွာ အသစ္တဖန္ျပန္ျဖစ္
မဆံုးႏိုင္တဲ့ နာက်င္မႈ၀ဋ္ေၾကြးေပးဆပ္ေနရ႐ွာတယ္။

ငါကေကာ....

ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္ေရ
ခင္ဗ်ားထက္ ကြ်န္ေတာ္ကဆိုးပါတယ္။

သူ႔ကိုခ်စ္ေနလို႔တဲ့..
႐ွင္သန္ေနရင္း
တေန႔ခင္းလံုး
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို
ကိုယ္ျပန္စားလို႔
ကိုယ့္ႏွလံုးေသြးကို
ကိုယ္ျပန္ေသာက္ရ...
ညဘက္ေရာက္ေတာ့
မဟန္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခႏၶာကို
ေ၀ဒနာအိပ္မက္ေတြထဲကို ပစ္ခ်...
ခံစားစရာ ႏွလံုးသား ကုန္ဆံုးသြားျပီလားလို႔ ...

ဒါေပမယ့္
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မိုးလင္းတိုင္း
ေ၀ဒနာအသစ္သစ္ေတြခံစားဖို႔
ႏွလံုးသားက
အသစ္ေရာက္လာျပန္ေပါ့၊
ဒီလိုနဲ႔ ...
အဲဒီႏွလံုးသားကိုစားေသာက္
ေသြးေတာက္ေတာက္က်ရျပန္ေပါ့၊

မဆံုးႏိုင္ေတာ့တဲ့၀ဋ္ေၾကြးလား
ဒီဘ၀မွာတင္ ေျပပါေစေတာ့...။

***............***..........***.........***...........*****.......

(သမီးပ်ိဳရဲ႕ အကို ေရးထားတာပါ ။ သူ႕ဘေလာ့ဂ္မွ ခိုးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ။ ခုတေလာ သူစာေရး ပ်င္းေနပါတယ္ ။ ဆႏၵရွိပါက အျမင္ကတ္ ပုဒ္မျဖင့္ တက္ခ္ ႏိုင္ပါတယ္ ။ ဟိဟိ ။ ခ်ြန္လိုက္ျပီ ..ဟားဟား)
ေၾသာ္.....ကိုကို႕ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာပါ http://pannzagar.blogspot.com/

ဘူလဲကြ ငါတို႕ရြာမီးတို႕တာ

သမီးပ်ိဳ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့ ။ရြာကိုမီးေလာင္ပါေလေရာ ။ ေတာင္...ေတာင္...ေတာင္...ေတာင္...ေတာင္..... နဲ႕ ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့ မီးလန္႕သံေၾကာင္းေခါက္သံပါ ။ မၾကားသဖူး အၾကားထူးေတာ့ တစ္ရြာလံုး အုတ္အုတ္ၾကြက္ၾကြက္ေပါ့ ။ ရြာလယ္ေခါင္မွာ ေခ်ာင္းရွိတယ္ဗ်ိဳ႕ ။ နန္ကသူေခ်ာင္းပါ ။ သမီးပ်ိဳတို႕ေတာ့ ရြာကို ေတာင္ဘက္ကမ္းနဲ႕ ေျမာက္ ဘက္ကမ္းဆိုျပီးေခၚၾကေလရဲ႕ ။ အဲ စေလာင္တာကေတာ့ ေတာင္ဘက္ကမ္းက ။

မီးခိုးေလးတလူလူနဲ႕ေပါ့ ။ ေဘးအိမ္ေတြ ၀ိုင္းသတ္ေပးၾကတယ္ထင္ပါ့ ။ မီးခိုးေလးက ေပ်ာက္သြားလိုက္ ေပၚလာလိုက္နဲ႕။ သမီးပ်ိဳတို႕ကဒီမီးခိုးေလး ပဲၾကည့္ေနရတာ မို႕လား။ မီးခိုးေတြျမင္ျပီဆို သိမ္းၾကေဟ့ ..သိမ္းၾက သိမ္းၾကေတာ့ ။ မီးခိုးေတြ မေတြ႕ရေတာ့ျပန္ဘူး ဆို မသိမ္းၾကနဲ႕ေတာ့ေဟ့ ..............မသိမ္းၾကနဲ႕ေတာ့ေပါ့ ။ အိမ္ကိုအခ်က္ေပးရတာ လမ္းေပၚကေနမီးခိုးၾကည့္ျပီးေလ။

အိမ္ေပၚက လူေတြက ပစၥည္းေတြ သိမ္းမယ္လုပ္လိုက္ ျပန္ခ်လိုက္ ျပန္သိမ္းလိုက္ နဲ႕ အလုပ္ကို ရႈပ္ ေနေတာ့ ့တာ ပဲ ။ ျပန္ေတြးရင္ ခုေတာင္ရယ္ခ်င္တယ္။ အဲ သိပ္မၾကာပါဘူး မီးခိုးေတြက မဲမဲ ....မဲမဲနဲ႕ အလိပ္လိုက္ကို တက္လာတာပါ ကလား။ အံ့အားသင့္ျပီးၾကည့္ေနရင္းက သတိျပန္၀င္ လာျပီး ဒီတစ္ခါေသခ်ာျပီေဟ့ ပစၥည္းေတြ သိမး္ၾကေတာ့လို႕ေအာ္သံၾကားလိုက္ျပီးတဲ့ တခဏ အားခဲျပီး အိမ္ဘက္ကို သုတ္ေခ်တင္လာၾကျပီး လႊားကနဲပဲ အိမ္ေပၚကိုခုန္တက္လိုုက္ၾကတာေလ ။ ဟို သီခ်င္းထဲကလို တသိမ့္သိမ့္တုန္ကို ျဖစ္သြားတာပဲ ။

သမီးပ်ိဳကေတာ့ ေၾကာက္လို႕အိမ္ေထာင့္မွာ ကုတ္ကုတ္ေလးရယ္။ အဲ သိမ္းၾကေဟ့ ဆိုေတာ့မွ ခက္ျပီ။ ဘယ္ကစသိမ္းၾကမတုန္း။ ဘယ္ပစၥည္းမွလဲ အဆံုးရႈံးခံခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူးမလား ။ ဟိုဟာေလးလဲအေရးၾကီး ဒီဟာေလးလဲအေရးၾကီးနဲ႕ ဆိုေတာ့ကာ ခက္ျပီေအ ။ သမီးပ်ိဳ မိဘေတြက ကုန္သည္ေတြဆိုေတာ့ကာ ဂိုေထာင္ထဲမွာကုန္ကအျပည့္ ေလွာင္ထားတာေလ ။ အဲဒီကုန္ေတြကိုပဲ ထမ္းထုတ္ရ ေကာင္းနိုး အိမ္ေပၚကဟာေတြကိုပဲ သယ္ရေကာင္းနိုးနဲ႕ ဘယ္ဟာက စရမွန္းကိုမသိၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အယ္ ထူးပါဘူးဟယ္ ....နီးရာကအရင္စတယ္ဟယ္ဆိုျပီး စဆြဲေတာ့မွ သိမ္းျဖစ္ေတာ့တယ္ေပါ့ ။

တစ္ရြာလံုးမေတာ့ ေအာ္ သံေတြနဲ႕ဆူညံေနေလရဲ႕။ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ မိခင္ေတြက သားေပ်ာက္ရွာေပါ့။ “ဟဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ ၾကတုန္း“ ။ “ေအာ္ ... ဟဲ့.“.....ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ ...ဘာညာေပါ့ ။ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကေတာ့ “နင့္အေဖကို သြားရွာစမ္း အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို သံုးလို႕မရဘူး“စသျဖငိ့ ေပါ့ ။ ေဇာ.....ေဇာ.... သိတယ္မဟုတ္လား။

မီးက ေတာင္ဘက္ကမ္းမွာေတာ့ အေတာ္ေလး အရွိန္ေကာင္းေနျပီ။အနီးအနားအိမ္ေတြေတာ့ အားလံုးပ ါ သြားတယ္ ထင္တာပဲ ။ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရမယ့္ပံုမေပၚဘူး။ သမီးပ်ိဳတို႕ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းးကနဲနဲခံသာတယ္ဆိုရမယ္။ နဲနဲလဲ ေ၀းေသးတယ္ ျပီးေတာ့ အလယ္မွာေခ်ာင္းလဲျခားေသးတယ္ မို႕လား ။သို႕ေပမဲ့ မသိမ္းပဲလဲ မေနရဲၾကဘူး ။ အစိုး မရဘူးမလား ။

အ..ဲ .......အဲဒီမွာ သမီးပ်ိဳကငယ္ေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က်တယ္ ။လူၾကီးေတြ အိမ္ကသိမ္းထုတ္ထား တဲ့အပံုကို သမီးပ်ိဳကေစာင့္ေပါ့ ။ေစာင့္ဆိုလို႕သာ ေစာင့္တာပါ ။ လူကိုရိုက္ျပီးပစၥည္းယူေျပးလဲ ဘာတတ္နိုင္တာမွတ္လို႕။ အဲ ဂေလာက္အားကိုးရတာပါ ။အိမ္ေနာက္ဘက္ေတြက ကြင္းျပင္ဘက္ဆိုေတာ့ တစ္ ရြာလံုးျခံေတြဖ်က္ျပီး အိမ္ေနာက္ဖက္မွာပဲ ပံုၾကတာမ်ားတယ္။ လူေတြ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ဟိုေျပးဒီေျပး ဟိုေအာ္ ဒီေအာ္ေပါ့ေလ။ ဇရက္သို္က္ ၾကြက္ကိုက္ေနသလို ညံေနတာပဲ ။

အဲ လာျပီ လာျပီ ။သူတို႕လာၾကျပီ ။ဘယ္သူေတြ လဲသိလား ။ အမ်ိဳးေတြေပါ့ ။ကူသယ္ေပးရေအာင္ လာၾကတာ ။ စစ္ကူေပါ့ ။ အယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္ ။အဲ... သူတို႕ ကလဲ ေခါင္းရင္းအိမ္ကို သာခုန္တက္ၾကတာပဲ။ေမ့ေမ့ညီမ အပ်ိဳၾကီး ေဒၚကပ္စီးေနတာေလ ။ သူ႕အငယ္ညီမ နဲ႕အတူေပါ့။ စစ္ကူက သူတို႕အတြက္ေလ။ သူတို႕လဲ ဗီဒိုကို အလံုးလိုက္မတယ္ ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႕က ိုမ တာ ။ အ သာေလးဘဲ။ ေလးရမွန္းလဲ သိပါဘူး။အပ်ိဳၾကီးအိမ္ကလဲ ျပီးျပီ ။ အိမ္ကလဲ ေဖေဖနဲ႕ကိုကိို ထုတ္တာျပီးျပီ ။ေမေမ လဲကူထုတ္ေပးပါဒယ္ ။ အဟိ ။ဘာလဲသိလား ။ ေျခာက္ဗို႕ ဘထၳရီအိုးေလး တစ္အိုးေလ ။

သမီးပ်ိဳတို႕ ရြာကို အစိုးရက မီးမေပးေသးဘူးေလ ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြဲမီးစက္ေတာ့ရွိတယ္။မလာတာမ်ားသလို လာရင္လဲ မလင္းပါဘူး ။ပိုးစုန္းၾကဴးရဲ႕ အဖိုးေပါ ့ ။ အဲေတာ့ ကိုယ့္စက္ကိုယ္ႏႈိုးစနစ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘထၳရီအိုးသံုးရတယ္။အဲဒီအိုးေပါ့ အေမ မ.လာတာ ဟား ဟား။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ပစၥည္းေတြကို နီးရာေရတြင္းထဲ ပစ္ ခ်ၾကတယ္ ။ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေတြေပါ့ ။ နီးရာေရတြင္း ပစ္ပလိုက္္တာပဲ သူ႕ဟာကိုယ့္ဟာ နားမလည္ဘူး ။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့ သမီးပ်ိဳတို႕ အိမ္ေရွ႕က အထက္တန္းေက်ာင္းထဲက ကြင္းျပင္ၾကီးထဲ သယ္ၾကဆိုပဲ ။ ကြင္းက်ယ္တဲ့ ေနရာေတြေပါ့ေလ။ ေ၀းေ၀းလဲဘယ္သယ္နိုင္ၾကမလဲ တစ္အိမ္လံုးက ပစၥည္းေတြဆိုေတာ့လဲ ။

သမီးပ်ိဳရဲ႕ ေမြးသမိခင္က ေနာက္ထပ္ ဘာေတြသယ္လာျပန္လဲဆိုေတာ့ လံုခ်ည္အေဟာင္းေတြထည့္တဲ့ျခင္းရယ္ ေက်ာက္ပ်ဥ္ရယ္ မ ျပီး သူလဲေက်ာင္းထဲ ၀င္ေျပးတယ္တဲ့ ။ ျပီးေတာ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေလးေဘးခ် ငိုျခင္းခ် ေနဆိုပဲ ။ သူမ်ားေတြလုိ ေရႊထုတ္တို႕ ေငြထုတ္တို႕ မ.ျပီးမေျပးဘူး ။မီးမေလာင္တဲ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္မွ မ ေျပးတယ္။ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပလို႕ သိရတာပါ ။ ဟိဟိ ။

အားလံုးျပီးျပီဆိုေတာ့ ေဖေဖကေျပာတယ္ သမီး ရဲ႕အေဒၚေတြရွိတဲ့ရြာကိုေျပးေတာ့တဲ့ ။ စက္ဘီးပါယူသြားဆိုျပီး နင္းေျပးတာေပါ့ ။ ေျပးတဲ့လမ္းက လွည္းလမ္းေၾကာင္းပါ ေရွ႕မွာက လွည္းတစ္စီးခံေနေတာ့ ေတာ္ ေတာ္နဲ႕ နင္းလုိ႕ကို မရဘူးျဖစ္ေနခဲ့ေသးတယ္ ။ ႏြားလွည္းဆိုေတာ့ တံု႕ေႏွးတံု႕ေႏွးေပါ့ ။ အဲ...လြတ္ျပီဆိုတာနဲ႕ နင္းေတာ့တာပဲ ။ ေဖေဖေျပာလို႕သာ ေဖေဖ့ရဲ႕ညီမအိမ္ကိုေျပးရတာ ။ ေရာက္ျပန္ေတာ့လညး္ ဘာလုပ္ေနတယ္ မွတ္လဲ ။ သူတို႕လည္း လုိက္ကာအၾကီးၾကီးထဲကို ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြ စုပံုထည့္ေနတာ ကိုယ့္ ေတာင္ ဂရုမစိုက္အားပါဘူး ။ ဒါနဲ႕ မျဖစ္ေျခဘူး လို႕ေတြးျပီး ေမေမ့ အမေတြရွိတဲ့ရြာဘက္ ေျပးမယ္ၾကံေတာ့ ေတြ႕ျပန္တယ္ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႕ အပ်ိဳၾကီး အသိန္း ။

အသိန္းဆိုတာက ကပ္စီးနဲတဲ့ အပ်ိဳၾကီးေပါ့ ။ ေမေမ့ညီမနဲ႕သိပ္မထူးဘူး ။ အသိန္းက သိပ္ရယ္ရတာပဲ ။ ဆံပင္ ျဖဴတာေတြ႕လုိ႕ ႏႈတ္ေပးမယ္ ဆိုရင္ “ အမေလး မလုပ္ပါနဲ႕ အမေလး မလုပ္ပါနဲ႕ “ ေနတာပဲ ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္း အန္တီသိန္းရယ္ လို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ရင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းေပါက္မွာ စိုးလို႕ပါတဲ့ ။ ျပီးေတာ့ ကြမ္းယာ လည္း သိပ္ၾကိဳက္တာ ။ အခုလည္းၾကည့္ေလ သူမ်ားေတြ မီးေလာင္လို႕ အပူလံုးၾကြ လို႕ လူလံုးမလွ ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အန္တီသိန္းတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ကြမ္းအစ္ ေလးနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးကို ကြမ္း ယာေနစားတာ သာၾကည့္ေပေတာ့ ။ သူ႕အိမ္ကေျပးလာတုန္းက သူသယ္လာတာ ကြမ္းအစ္တစ္လံုးထဲပဲ ျဖစ္ရ မယ္ ။ မသကာ ေရြထုတ္ေပါ့ ။ အန္တၤသိန္းေရ ေျပးရေအာင္ေလ လုိ႕ေျပာေတာ့ သူကေလ“ ေနပါဦးဟဲ့ နင္ကလဲ ငါဒီမွာ ကြမ္းစားေနတုန္း“ တဲ့ ။

သူ႕လဲေခၚမရတာနဲ႕ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထည္း ေျပးတာေကာင္းပါတယ္ေလ ဆိုုျပီး ေျပးမယ္ၾကံလိုက္ေတာ့ ေရွ႕ မွာလယ္ကြက္ေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္ ။ေဖေဖ့ညီမေတြအိမ္က အစြန္ဆံုးအိမ္ကိုး ။ လမ္းမဘက္ ျပန္လွည့္မယ္ လုပ္ေတာ့ ခုေလာက္ဆို မီးေတြ နီးလာျပီ ထင္တယ္လို႕ေတြးမိျပီး စက္ဘီးကို လယ္ထဲမွာ ပစ္ထားခဲ့ျပီး အနီးဆံုး လွည္းလမ္းေၾကာင္းက သုတ္ေခ်တင္ ေျပးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕ ။ ဒါေတာင္ ေျပးရင္းနဲ႕ လမ္းမွာ သြပ္ပ်ံ ေတြ၀ဲလာလို႕ ေရွာင္လင္လုပ္ျပီး ေျပးခဲ့ရတာ ေတာ္ရံု ေျပးနည္းနဲ႕ဆို ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ ။

ေမေမအမေတြအိမ္ ေရာက္ဖို႕က ႏွစ္ရြာေလာက္ ေက်ာ္ရေသးတယ္ ။ ၾကားထဲမွာက ကြမ္းျခံကုန္းရြာ နဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းကုန္း ရြာ ဆိုျပီး ႏွစ္ရြာ ရွိတယ္ ။ အဲဒီရြာေတြ ေက်ာ္ျပီးမွာ ဘယ္ျပားကုန္းဆိုတဲ႕ရြာကိုေရာက္တာေလ ။ ျငိမ္းခ်မ္းကုန္း ရြာကိုျဖတ္ေတာ့ ရြာသားေတြက သမီးပ်ိဳကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕ ။ သူတို႕ရြာက မီးေလာင္တာနဲ႕ေ၀းတာကိုး ေအးေဆးေပါ့ ။ မေအးေဆးႏိုင္တဲ့ သမီးပ်ိဳကေတာ့ ေဒၚၾကီးတို႕အိမ္ ေရာက္ေအာင္ ေျပးရတာေပါ့ ။ ငယ္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ မရွက္ပါဘူး ။ ေျပးတာ တန္းေနတာပဲ ။

ဘယ္ျပားကုန္းဆိုတဲ့ ရြာလည္းေရာက္ေရာ အမ၀မ္းကြဲေတြနဲ႕ တျခားရြာသားေတြက ရြာထိပ္က ကိုကၠိဳပင္ၾကီး ေအာက္မွာ ေအးေအး ေဆးေဆး မုန္႕ေလးစားျပီး သမီးပ်ိဳတို႕ ရြာ မီးေလာင္တာကို ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသလိုပဲ ။ သမီး ပ်ိဳလည္း တစ္ခါ ၾကည့္လုိက္တာ လွလိုက္တဲ့ မီးေတာက္ၾကီး ေကာင္းကင္မွာ ဟီးထလို႕ မိုး ေနေတာ့တာပဲ ။ ဟုတ္ ခနဲ ဟုတ္ ခနဲ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ကူးသြားတာ ျမန္လိုက္တာ ။ သမီးပ်ိဳကေတာ့ တြက္ျပီးသား ငါ့ အိမ္ကေတာ့ ပါသြားျပီလို႕ေပါ့။

ေမာေမာနဲ႕ မမေရ လို႕ေခၚလိုက္ေတာ့ အမ၀မ္းကြဲက လွည့္ၾကည့္တယ္ ။ အံ့ၾသသြားတယ္ထင္တာပဲ “ဟယ္ လာလာ “ ဆုိျပီး အိမ္ေခၚသြားတယ္ ။ ေရေတြတိုက္ ထန္းသီးေတြလည္း ခြဲေကၽြးေသးတယ္ ။ ဘာမွ မေၾကာက္ဖို႕လညး္ ေျပာေသးတယ္ ။ မနက္ျဖန္ အိမ္ကိုျပန္လိုက္ပို႕ေပးမယ္တဲ့ ခုေတာ့ နားလိုက္ဦး ဆိုလုိ႕ ေရခ်ိဳး ထမင္းစားျပီး နားလိုက္တယ္ ။ ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္လညး္ စိတ္မပူတတ္ခဲ့ဘူးေလ ။

ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႕လည္း ျပန္လိုက္ပို႕ပါတယ္ ။ အိမ္ကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္လုိက္ဘူးဆိုတာ ကူသယ္ေပးဖို႕ အန္တီ့အိမ္ကိုသြားတဲ့ အကိုေတြ ျပန္လာလို႕ သိရျပီးပါျပီ ။ စိတ္ေတာ့ ေအးသြားတာေပါ့ ။ ဒါေပ မယ့္ ကိုယ့္ရြာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးေကာင္းကင္က မဲညစ္ညစ္နဲ႕ သစ္ပင္ေတြက အရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္း ။ တစ္ခ်ိဳ႕ တိုက္အိမ္ေတြဆို အုတ္ငုတ္ေလးေတြေပၚလို႕ အုန္းပင္ေတြက အမဲေရာင္ သစ္ငုတ္တိုေတြျဖစ္ ။ လမ္းမေပၚေတြ မွာလည္း အမိႈက္ေတြ ပရဗြ နဲ႕ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးနဲ႕ တူလိုက္တာ ။

သမီးပ်ိဳ စက္ဘီးေလးကေတာ့ သူမ်ားေတြျပန္လာေပးလို႕ ျပန္ရတယ္ ေျပာတယ္ ။ အဲဒီတုန္းက အဆူခံထိေသးတယ္ စက္ဘီးနဲ႕မေျပးပဲ ေျခက်င္ေျပးေတာ့ ပုိျမန္မယ္ ထင္လို႕လားတဲ့ ။ ဟဲဟဲ ။ ကိုယ့္အေၾကာင္း နဲ႕ ကိုယ္ကိုး...ေနာက္ျပန္လွည့္ရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ လႊတ္ပစ္ခဲ့တာ ။ သတၱိက မေခ ပါဘူး ဟုတ္တယ္ေနာ္ ။

မီးေလာင္တုန္းက နီးစပ္ရာ ျမိဳ႕နယ္ေတြကို ဖုန္းေခၚ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ လမ္းမွာ ကားပ်က္တာရယ္ မပ်က္တဲ့ကားက ေရပါမလာတာရယ္ လမ္းမွားရတာရယ္ နဲ႕တင္ ဘယ္ျမိဳ႕နယ္ကလည္းမသိေတာ့ဘူး တစ္စီးပဲ ေရာက္လာတယ္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ေရာက္လာက်တာ တဲ့ ။ ပထမ ဆံုးေရာက္တဲ့ မီးသတ္အဖြဲ႕ ဆုရသြားတယ္ ဆိုလား ၾကားလုိက္မိတယ္ ။

ရြာက အရန္မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ ဘာလုပ္ေနၾကလည္းလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ မႏိုင္မွန္းသိလုိ႕ သူတို႕အိမ္ေတြ ျပန္ျပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းၾကတယ္ ဆိုပဲ ။ ေအာ္.....မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ ။ အင္း......ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႕ လည္း သူတို႕အိမ္ကို ဘယ္ေလာင္ေစခ်င္မလဲေနာ္ ။ အျပစ္ မဆိုသာပါဘူး ။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာငး္ ခ်ည္း လို႕သာ ေျဖေတြးရံု ေပါ့ ေနာ့ ။

ရြာကိုဘယ္သူမီးတုိ႕လည္းဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေနာ္ ။ စျပီးေလာင္တဲ့ အိမ္က ဘဲဥေၾကာ္ရင္း စျပီးေလာင္ တာတဲ့ ။ အင္း....ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရုကၡစိုးက မေက်နပ္လို႕ တို႕တာဆိုပဲ ။ မီးမေလာင္ခင္ ဟုိတေလာတုန္း ကေပါ့ ။ ေညာင္ပင္ကို ဖုန္းၾကိဳးလား မီးၾကိဳးလားနဲ႕ မသိဘူး မလြတ္လို႕ ခုတ္က်တယ္တဲ့ ။ အဲဒါကို ဦးကုလား ဆိုသူက မခုတ္ဖို႕ တားျမစ္ခဲ့ေသးတယ္ ဆိုပဲ ။ သူကနားမေထာင္ပဲ ခုတ္တယ္တဲ့ ။ အဲဒါက ေျပာစကား ေကာလ ဟာလေပါ့ေနာ္ ။ ဒါေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ တစ္ရြာလံုးကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရြာလယ္မွာ ဦးကုလားအိမ္ တစ္အိမ္ တညး္ အေကာင္းပကတိ က်န္ရွိေနတာကို အံ့ၾသစြာေတြ႕ၾကရပါတယ္ ။ ခုထိရွိေနတုန္းပါပဲ ။ ေရနံခ်ီး ၀ေနတဲ့ ဦးကုလားရဲ႕အိမ္ပါ ။ ထူးဆန္းမေနဘူးလား ။

မီးဘာေၾကာင့္ ေလာင္တယ္ ထင္ပါသလဲ ။ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ပါပဲ ။ ဟုိလူေတာ့ ေထာင္က်သြားတယ္ ေပါ့ေလ။ တရားခံက တကယ္ ဘဲဥေၾကာ္ရင္း ဆီပူေတြကေန ေရေတြဘာေတြ က်လုိ႕ ေလာင္တာလား ၊ မေက် နပ္လို႕ ေလာင္ေအာင္ တမင္ လုပ္လိုက္တာလား ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမ်ား ေသခ်ာသိႏိုင္ပါ့မလဲေလ....။

......................................

မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္ငယ္က တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ ။ သမီးပ်ိဳတို႕ ျဖစ္လိုက္ရင္ အဲလိုပါ ။ အရာရာနဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္း ၾကီးပဲ ။ က်န္ေသးတယ္ ေရၾကီးတာေတြ ေလတိုက္ခံရတာေတြ မ်ားမွမ်ားပဲ သိခ်င္ရင္ ေတာ့ ေဖာက္သည္ခ်ရခ်ည္ေသးရဲ႕ ။ ခုေတာ့ စေတာ့ပ္ေတာ့မယ္ မနက္ျဖန္ ဘန္ေကာက္သြားရမွာ ဘန္ေကာက္မ ေရာက္ပဲ အက်န္ေကာက္ေနရအံုးမယ္ ။ လစ္ျပီဗ်ိဳ႕ .........

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္မႈ အေျခအေနမ်ား

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္မႈ အေျခအေနကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စိတ္၀င္စားလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

Before and Afterိ

ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ျမစ္ ေပါ့
ဒါလညး္ Before and After ပဲ ။ သိပ္ကြာျခားလြန္းေနေတာ့ မမွတ္မိဘူး ထင္ပါ့ ။ေျပာင္းလည္းမႈေတြ ေပါ့ေနာ္။

အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လွ်ားလာတာနဲ႕အမွ် စတိုင္ေတြလည္း ေျပာင္းလည္းကုန္ၾကတယ္ ။
ေျပာင္းလဲလာျပီ ...အင္း...ေျပာင္းလဲလာျပီ..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ...ေျပာင္းလဲလာျပီေပါ့ေနာ္
ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ပါတယ္ ။ ေျပာင္းလဲလာျပီ ေတြ႕လား ။


ျမန္မာႏိုင္ငံ မျပန္ျဖစ္ေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မေရာက္တာၾကာလို႕ မမွတ္မိမွာ စိုးလုိ႕ပါ ။

ေလယဥ္မယ္ နဲ႕၀ိဥာည္ခရီးသည္

ေလယဥ္မယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ဆိုတာ......


သာယာေသာေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ ၾကည္လင္လွတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးေအာက္က ျဖဴလႊလႊတိမ္စိုင္ထုေတြၾကားထဲ အေတာင္စံုျဖန္႕ရင္း ပ်ံသန္း တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္နဲ႕လည္းတူတယ္ ။ ေလႏွင္ရာ မပ်ံသန္းရေပမယ့္ တိမ္ေျခရာေတြကိုလညး္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရဘူးတယ္ ။ တိမ္ေတာင္ ေတြက လွခ်င္တိုင္းလွလို႕ တိမ္လိပ္ေလးေတြကလည္း ဟုိတစ္လိပ္ဒီတစ္လိပ္ ။ တိမ္လႊာေလးေတြအစီအရီၾကားထဲမွာ တိမ္မွ်င္ေလး ေတြလည္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ပ်ံ၀ဲလို႕ နတ္ဘံုအလား လွလိုက္ပါဘိ ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆိုရင္ေလ ဂြမ္းေတြလိုျဖဴေဖြးလွတဲ့ တိမ္အဆုပ္လိုက္ အပံုလိုက္ဟာ ေကာငး္ကင္တစ္ျပင္လံုးပ်ံ႕က်ဲလို႕ တိမ္သဘင္အစည္းအေ၀လားမွတ္ထင္ေစရတယ္ ။ ေနေရာင္ျခည္္ ေတာက္ပတဲ့ေန႕မ်ားဆိုရင္ေလ ေနမင္းရဲ႕လွပတဲ့ အလငး္ေရာင္ဟာ တိမ္ေတြကို ေဖါက္ထြင္းလို႕ ကမၻာေျမကို သက္ ဆင္းတဲ့ေန႕ က ေပါ့ ။ တိမ္ေတြကို သူ႕အလင္းေရာင္နဲ႕ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာေလ ေငြေရာင္အနားကြပ္ေလးေတြေတာင္ တလက္လက္ ေတာက္ပလာလိုက္တာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ပါပဲ ။

တိမ္ေတြမွာ အေရာင္ရွိသလား မရွိဘူးလားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ျပန္ေမးမၾကည့္မိလုိက္ဘူး ။ အဲဒီေန႕ကေပါ့ ေန႕၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာေလးမွာေလ အမွတ္တမဲ့ ျပတင္းတံခါးကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လိုက္မိတာပါ ။ထင္မထားခဲ့ပါဘူး လံုး၀ကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာပါ ။ တိမ္ေတြမွာ အေရာင္ေတြရွိတယ္လား ။ အင္း ထင္ရတာပဲေလ ။ ေနလံုးၾကီးက ပုဇြန္ဆီေရာင္ပု၀ါၾကီးကိုျခံဳလုိ႕ ကြယ္ေပ်ာက္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနျပီ ။ ဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာ ဆန္႕က်င္ဘက္လားရာ မွာေတာ့ အျပာရင့္ေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္ၾကီးက ပုဇြန္ဆီေရာင္ျခံဳထည္ ္ေလးကိုေငးေမာလုိ႕ေနတယ္ ။ ေနလံုးၾကီးေဘးကတိမ္ေလးေတြေတာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္လို႕ ေနလံုးၾကီးကိုအေဖာ္ျပဳေပးေန တာမ်ားလား ။ ေကာငး္ကင္ၾကီးေတာင္ အေရာင္ေျပာင္းသြားပါလားကြယ္ ။ ၾကည္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ ခုေတာ့လည္း ခရမ္းေသြးေရာင္ေတြၾကား လိေမၼာ္ရင့္ေတြက ယွက္ႏြယ္လို႕ နက္ျပာေရာင္ေတြလညး္ပါလုိက္ေသး ။ အို..လွလိုက္တဲ့ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လိုပါပဲလား ။ ပန္းခ်ီထဲမွာဆိုရင္ေလ အိပ္တန္းျပန္တဲ့ငွက္ေလးေတြ ပါမွာေနာ္ ။ ေပေလးေသာင္းေက်ာ္ ေကာင္းကင ္ျပင္ မွာေတာ့ ငွက္ငယ္ေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနေရာ့သလဲကြယ္ ။ ေန၀င္ဆည္းဆာမို႕ ငွက္ေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ကုန္ၾကတာလား ။ အင္း..... ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း လြမ္းေဆြးေဆြးၾကီးခံစားရလို႕ မျပီးႏိုင္ေသးတဲ့ ဂ်ဴတီဆိုတာၾကီးကိုဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ရင္း အလြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ကို ကျပ ေနရတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႕မ်ားတူေနေရာ့သလား...။


တာ၀န္သယ္ေဆာင္ရာလိုက္ပါေနရတဲ့ တို႕မ်ားရဲ႕ဘ၀ဟာ ဇတ္သမားေတြနဲ႕လည္းတူေသးတယ္ ။ ဒီအရြယ္ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မတူညီ တဲ့ ေရျခားေျမျခားေတြကိုသြားလို႕ ဒီေျခေထာက္ေတြက မတူညီတဲ့ေျမေတြမွာေျခခ်ရလိမ့္မယ္လို႕ ေယာင္လို႕ေတာင္ အိပ္မက္ မမက္ ဘူးခဲ့ပါဘူး ။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကိုဆက္ဆံလို႕ ခရီးသည္ေတြစိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ ဇတ္ဆရာအလိုက်ေပါ့ ။ မတူညီတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ မွာ မတူညီတဲ့လူမ်ိဳးေတြၾကား ဘာေတြမွ မတူညီခဲ့ပါဘူး ။ ဇတ္သမားေတြဟာ ဇတ္သတၱာေခၚေဆာင္ရာလိုက္ပါရသလို တို႕လညး္ ပဲ ထိုနည္းလညး္ေကာင္းေပါ့ ။ အိပ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူလို အရာရာဟာ ၀ိုးတ၀ါးနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေတြမွာ ဟိုေငးဒီေငး ။

ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးစံုမွာ ၾကီးျပင္းလာၾကတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္က ျပည္သူေတြဟာ အက်င့္စရိုုက္မ်ိဳးစံုနဲ႕မဟုတ္လား ။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ လူ႕ေလာကၾကီးထဲမွာ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တာ ဓမၼတာေပမယ့္ ရႈပ္ျပီးသြားရင္ေတာ့ အလိုလုိရွင္းမသြားတတ္ဘူး မဟုတ္လား။ ခရီးစဥ္ မစခင္ ေလယဥ္ေလးက သန္႕ရွင္းေနေပမယ့္ ခရီးစဥ္အဆံုးမွာေတာ့ မုန္တိုင္းစဲ စအမႈိက္ပံုတစ္ခုလိုရႈပ္ေထြး ေနတတ္တာလညး္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ။ ဒါေတြက သန္႕ရွင္းေရးအဖြဲ႕ရဲ႕တာ၀န္လို႕ဆိုေသာ္ျငား ၁၄ နာရီၾကာပ်ံသန္းခ်ိန္မွာ ေလယဥ္ သန္႕ရွင္းဖို႕က တို႕မ်ားရဲ႕တာ၀န္ ။ အေပါ့သြားျပီးရင္ ေရမဆြဲခ်တာေတြ ၊ ေရအိမ္တစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနတာေတြ ၊ အေပါ့ေရာအေလး ပါသြားျပီး တစ္ရွဴးေတြပါ ထည့္ခဲ့ျပီး ေရမသံုးခဲ့တာေတြ ။ ဒါေတြကိုလညး္လုပ္ရပါေသးတယ္။ ဒါဆို ေလယဥ္မယ္ဆိုတာက အခိ်န္ပိုင္းသန္႔ရွင္းေရးသမားလည္းမည္ပါတယ္ ။

ခရီးသည္ေတြ ေဘးကင္းဖို႕ လံုျခံဳဖို႕ဆိုတာ ခရီးစဥ္မစခင္ စစ္ေဆးေရး၀င္ရပါတယ္ ။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ေတြမွပါရဲ႕လား... အေရးေပၚ အသက္ကယ္အက်ီမွ လံုေလာက္ရဲ႕လား ။ဘယ္သူေတြမ်ား ဗံုးေတြေထာင္ထားမလဲ ။ အသက္ကိုအႏၱရယ္ျဖစ္ေစမယ့္ ခၽြန္ထက္ တဲ့အရာေတြမ်ားရွိေနမလား ။ ခရီးသည္ေတြအတြက္ အစားအစာမွလံုေလာက္မႈရွိရဲ႕လား ။ ကေလးေတြအတြက္ေရာ ကစားစရာေတြနဲ႕ မုန္႕ေတြေရာ ရွိရဲ႕လား ဆိုတာေတြကိုလုပ္ရေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္နဲ႕ေရာတူမေနဘူးလား ။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးေတြအေပၚစိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႕ေလ ။

ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာ နံပါတ္တစ္ျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းေနတဲ့ေနရာမွာ ေဖာ္ေရြမႈ လႈိက္လွဲျပဴငွာမႈ ေတြေပးႏိုင္ဖို႕ ျပံဳးထားရတဲ့အျပံဳးေတြဟာ ၁၄နာရီေနာက္ပိုင္း ေဟာ္တယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမးရိုးေတြေတာင္နာလို႕ ။ ဒါလညး္ ဇတ္ဆရာ အလိုက်ပါပဲေလ ။ ကစားကစားကြင္းၾကား ဂ်ိဳကာလုုပ္ရင္း ကေလးေတြေပ်ာ္ဖို႕ ျပံဳးျပ ရယ္ျပ ကျပရတာေတြဟာလည္း သူ႕အလုပ္ သူ႕တာ၀န္ ။ ဒါဆို တို႕ လညး္ဂ်ိဳကာေပါ့ေနာ္ ။

တစ္ခါတစ္ခါမွာ အေျဖရွာမရတဲ့ ပုဒ္စာတစ္ပုဒ္ကိုတြက္ေနရသလိုလိုလည္း ခံစားခဲ့ဖူးပါရဲ႕ ။ သခ်ၤာတြက္တိုင္း သံုးတတ္တဲ့သီအိုရီ ေတြ လညး္အားလံုးကုန္ျပီ။ ဒါေတာင္အေျဖဟာ မွားေနေသးတယ္ဆိုရင္ ..သခ်ၤာပါရမီရွင္တစ္ေယာက္လို သီအိုရီ အသစ္ထုတ္ဖို႕ အီေကြးရွင္းခ်ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ခရီးသည္ဂ်စ္ကန္ကန္ေတြကို ဘယ္လိုအီေကြးရွင္းနဲ႕မ်ားညွိရပါ့မလဲ ။ ခက္ခက္ခဲခဲ အေျဖရွာေတြ႕ သြားသူရဲ႕ ျပံဳးနညး္မ်ိဳးသူတို႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျမင္ရဖို႕က ျဖတ္ထိုးဥာဏ္သံုးျပီး ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အီေကြးရွင္းအားလံုးနဲ႕ညွိရသလို ေယာင္ ခ်ာခ်ာ သခ်ၤာဆရာလိုပါပဲ ။


အလုပ္ေဖာ္လူမ်ိဳးစံုၾကားထဲမွာ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ဘ၀ဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မ်ိဳး ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႏုိင္ တယ္။ အမိဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့ တူညီတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုတည္းနဲ႕ဆက္ဆံေနရတဲ့ဘ၀ဟာလည္း မရယ္ရတဲ့ ဟာသတစ္ ပုဒ္လို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ေသးတယ္ ။ လူမ်ိဳးေတြျခား..ဘာသာေတြမ်ားခဲ့ေတာ့ ဆက္ဆံၾကရတဲ့ အသိုင္းမ၀ိုင္းဟာ ကပ္လို႕ ဘယ္လိုမွမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေကာ္တစ္ဗူးလို ေစးကပ္ျခင္းေတြလညး္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ဖူးတယ္ ။ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဒီလိုဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္ဟာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕လည္း ၾကိဳးစားရအံုးမယ္ ။ အႏုပညာေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ဒီအႏုပညာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္း အႏုပညာကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားေနဆဲ ကိုယ္ဟာ ရွာေဖြသူတစ္ေယာက္ လည္းျဖစ္ေနပါတယ္ ။

.....................................................................................


တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးစဥ္ေတြမွာ ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြပဲ ပါလာတတ္သလုိ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဒါ့ထက္ မက တာေတြ လည္းပါလာတတ္ပါတယ္ ။ ဒါေတြဟာ ေလေၾကာင္းလိုင္းရဲ႕ ထံုးစံပါ ။ ေလေၾကာင္းလိုင္းရဲ႕ အဓိကတာ၀န္က သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရးပဲမဟုတ္လား ။ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကိုေရာက္ဖို႕ဆိုတာ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးေတြလိုအပ္တယ္ ။ ပို႕ခ်င္တဲ့ ကုန္ေတြတိုင္းကိုပို႕လို႕မရေပမယ့္ ေဘာင္ထဲကလက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ပို႕လို႕ရတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိျပီးသားပါ ။ အဲဒီအထဲမွာ(ROB) အာအိုဘီ ေတြလည္းပါတယ္ ။

တစ္ခါတေလ အာအိုဘီေတြက ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ လညး္ဟန္ေဆာင္တတ္ၾကေသးတယ္ ။ ေလယဥ္ မယ္ေတြရဲ႕ နားေနခန္းေတြမွာေတာင္ သူတို႕အနားယူလိုက္ေသးတယ္ ။ “ဒီေနရာက ခရီးသည္ေတြနားေနလို႕မရပါဘူး“လို႕ေျပာေတာ့ သူက ေျပာျပန္တယ္ “ ပင္ပန္းလို႕ပါ“ တဲ့ေလ ။ ဒါဟာ တကယ္လား ဟာသတစ္ပုဒ္လားဆိုတာ ေသခ်ာမသိရေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတယ္လို႕ေတာ့ ယူဆရတာပဲေလ ။ ROB ဆိုတာက remain On Board ပါတဲ့ ။ ခရီးစဥ္အဆံုးမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြနဲ႕အတူ ေလဆိပ္ထဲကို ပို႕စရာမလိုပဲ ေလယဥ္ရဲ႕ကာဂို ထဲမွာ သီးသန္႕ခ်န္ ထားရမယ့္ စာရင္းေပါ့ ။ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ လူေသအေလာင္းေတြပါ ။

ၾကားဖူးတာကေတာ့ ေသသြားတဲ့လူေတြဟာ ေတာ္ရံုအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ေသတယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူးဆိုပဲ ။ မွန္လား မွားလား ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ေပမယ့္ ယံုတယ္ မယံုဘူးဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႕ပဲဆိုင္ပါတယ္ ။ ေလေၾကာင္း လုိင္းမွာ ဒီလုိ အျဖစ္ေတြ (သို႕)ေကာလဟာလ ေတြရွိဖူးတယ္ဆိုတာပါပဲ ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ခရီးမ်ားသြားရင္ေလ အားလံုးဟာ ခရီးသည္ အစစ္ေတြမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ စဥး္စားၾကည့္ေပါ့ေနာ္ ။ .....၀ိဥာည္ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေတြ႕မွာစိုးတာပါ ။

ဒါဆို ေလယဥ္မယ္ေတြရဲ႕ဘ၀က ၀ိဥာည္ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ကစားေနရတဲ့ သရဲေျခာက္တဲ့ အိမ္ၾကီးထဲက ၀န္ထမ္းေတြေပါ့ေနာ္....

....................................

လံုးရာက ျပားသြားတဲ့ေထာင္သားမ်ားရဲ႕“nobody“

အမ ေကာင္းကင္ျပာက ဆားခ်က္တယ္။ သူဆားခ်က္တာကို သမီးပ်ိဳက ငံျပာရည္ ထပ္က်ိဳမယ္ ။ အမ ေကာင္းကင္ျပာရဲ႕ nobody က ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕နာမည္ၾကီးသီခ်င္းေပါ့ ။ လူတိုင္း ပါးစပ္ဖ်ားမွာ nobody ။ ဖိလစ္ပိုင္ မ ေလးေတြကလညး္ ႏိုးဘာဒီ ။ အခု တင္ဆက္မယ့္ ႏိုးဘာဒီ ကေတာ့ တမူထူးျခားတဲ့ ႏိုးဘာဒီ ေပါ့ေနာ္ ။

“ေထာင္“ ဆိုတဲ့ေနရာက ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ထားသူေတြ ဒုစရိုက္မႈမ်ိဳးစံုေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံဖို႕ စုေ၀းေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား ။ အဲဒီလို စရိုက္မ်ိဳးစံု အဆင့္အတန္းမ်ိဳးစံု ဗီဇမ်ိဳးစံု ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစံုေရာက္ရွိရာ “ေထာင္“ ဆုိတဲ့အက်ဥ္းစခန္းထဲက ေထာင္သားေတြကို တစ္စုတစ္စည္း တည္းျဖစ္ဖို႕ (သို႕) ညီညြတ္က်ဖို႕ဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ဘူး လို႕ ေတာ့ ထင္မိတယ္ ။ ဒုစရုိက္က်ဴးလြန္ ရဲတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ မိုက္ေကာင္းမိုက္မယ္ ရုိင္းေကာင္းရိုင္းမယ္ ေပေတေတ ဂ်စ္ကန္ကန္ လည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္ ေနာ္။ အဲဒီလုိၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ဘ၀ထဲက လူသားေတြက ဒီလိုမ်ိဳးႏုညံ့တဲ့အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးမိတယ္ ။ စစ ခ်င္း ယံုကိုမယံုႏုိင္ေအာင္ပဲ သေဘာလည္းက်မိတယ္ေလ ။

သူတို႕အားလံုး ေယာက်ၤားေတြပါ ။ အားလံုးေနာ္ ။ သူတို႕အားလံုးကဖိလစ္ပိုင္ ေထာင္ကေထာင္သားေတြပါ ။ တစ္အုပ္စုလံုး တညီ တညြတ္တည္းကဖို႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အက တုိက္ထားရမလဲေတာ့ မခန္႕မွန္းတတ္ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြ ကိုရီးယား သီခ်င္းကိုေတာင္ အလြတ္ရေနၾကျပီဆိုေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာလိမ့္မယ္ေတာ့ ထင္မိတယ္ ။

ကဲ.....ကဲ...ေထာင္သားမ်ားရဲ႕ ႏိုးဘာဒီ ကိုအားေပးရေအာင္ေနာ္ ။ ဖိလစ္ပိုင္မေလး ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ သူတို႕က အျမဲ နံပါတ္ “တစ္“ တဲ့ ။



(ႏုိးဘာဒီနဲ႕ ျပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစေနာ္ )